Blij
2 mei 2015 | Door: Suus
Afgelopen donderdag hebben we het goede nieuws gekregen dat Madelief schoon is. Ik heb wel 3 x gevraagd of ze echt schoon is. Ja echt! ze is schoon! Jullie kunnen binnenkort (als het zo goed blijft gaan) naar Amerika. Fantastisch nieuws maar waarom zijn mark en ik dan blij maar niet dolblij? Het beste nieuws wat we nu krijgen konden en toch…
Direct na het gesprek met de arts moest Madelief verder met een “gewone” chemo. Ze was zo ontzettend verdrietig, ze had thuis bedacht dat ze niet meer in dat “stomme ding ziekenhuis” hoefde te slapen, maar ondanks dat ze schoon is gaan alle behandelingen door. Dus nog geen uur na het gesprek lag madelief alweer aan de chemo. Woest was ze, zo boos heb ik haar nog niet meegemaakt, helemaal overstuur is ze later in slaap gevallen. Zo hart verscheurend. Zouden Mark en ik daarom niet zo blij zijn?
We zijn echt positief en natuurlijk ook ongelooflijk dankbaar dat ze schoon is en beseffen ons hoe bevoorrecht we zijn, maar die angst om haar kwijt te raken blijft. Het schoon worden is gelukt maar het schoon blijven is nog maar de vraag.
Die gedachte laten ons geen moment los, wij hebben geen moment dat we even afstand kunnen doen van deze situatie. Dat willen en kunnen we ook niet. Als ik bijvoorbeeld even de stad ik ga dan lijkt of ik er even lekker tussen uit ben, fysiek is dat misschien ook zo maar emotioneel? Als ik besluit een shirtje te kopen voor Madelief koop ik het precies pas, ik wil niks in huis hebben waar ze nog in moet groeien, want stel dat ze die kans niet krijgt.Als ik met ons gezin bij de tandarts ben en een afspraak maak voor over een half jaar hoop ik dat ze nog bij ons is. Als ik Madelief hoor kletsen met haar broers of zus huil ik soms spontaan omdat ik bang ben dat ik dat schattige getetter misschien ooit moet missen. Als ik in gesprek ben met iemand moet ik me heel hard concentreren om niet met mijn gedachte af te dwalen naar madelief. Het is er continue, er zijn weinig onderwerpen waarmee ik geen link in mijn hoofd leg waardoor ik toch weer denk aan Madelief, haar ziek zijn, de oh zo graag gewilde maar tegelijkertijd beangstigende, spannende reis naar Amerika of alle andere zorgen die we nu hebben.
Hoe vinden we ooit die rust weer. Als ze blijft leven zitten we nog jaren in angst of het weg blijft en anders….voor ons wordt het leven nooit meer zoals het was. Wij kunnen en willen en gaan niet zeggen, dat we moe zijn of dat we het even niet zien zitten. Als Madelief van 2 jaar die keuze al niet heeft hoe kunnen wij als ouders dat dan zeggen. Wij moeten door, we gaan door! Elke vezel in ons lichaam wil alles op alles zetten om Madelief te steunen in haar strijd, want steunen dat is ook voor ons het enige wat we kunnen doen.
Wij kunnen eigenlijk zo weinig. We troosten haar als ze verdrietig is, we houden haar hand vast als ze bang is, knuffelen haar als ze weer zo’n rot nachtmerrie heeft, zijn continue bij haar omdat ze daar nu heel veel behoefte aan heeft en we geven haar vooral heel vaak kusjes en zeggen hoeveel we van haar houden maar toch wil je graag meer doen, dit deden we altijd al, oneerlijk zij moet zoveel doorstaan en zo hard knokken en wij doen eigenlijk niets meer dan we altijd al deden…
22 reacties geplaatst
Dieuwke
Gepost op: 2 mei 2015Pffff tranen in mijn ogen. Ik ben blij voor jullie en Madelief. Ik kan zo goed begrijpen dat je niet dolblij bent. Arme dame zo boos… De angst de onzekerheid… Ik hoop nooit in jullie schoenen te staan. Bewonder jullie om de positiviteit die jullie uitstralen. Ik wens jullie sterkte voor wat nog komen gaat! Oh en ik hoop en wens natuurlijk mee dat alles goed mag komen! Liefs Dieuwke
Leonie
Gepost op: 2 mei 2015Wat heftig..verschrikkelijk wat jullie mee moeten maken. .natuurlijk ben je dankbaar maar de angst blijft…ik was vanmiddag met mijn meiden in de speeltuin bij jullie achter en automatisch kijk ik of jullie er zijn..niet kunnen genieten van het voorjaars zonnetje samen..maar weer in het ziekenhuis..heel veel sterkte samen en een dikke kus voor Madelief! Ik hoop haar snel weer een keer in de speeltuin te zien..liefs leonie
Rommy
Gepost op: 2 mei 2015Lieve familie Boon mijn hart huilt bij het lezen van het berichtje. Ik begrijp je zo goed Suus. De tweestrijd geloof ik wat je schrijft. De gedachtengang is natuurlijk. Natuurlijk blij met het mooie goede nieuws, anderzijds schrijf je ook,het gaat allemaal gewoon weer door. Madelief de schat mag boos zijn. In haar jonge levendje moet ze van alles doorstaan.En het leven gaat gewoon weer door! De vreselijke onzekerheid van alles. Met z’n allen straks naar Amerika. Jullie hele gezin treft dit.Samen moeten jullie sterk zijn, samen voor Madelief. Met z’n allen leven wij intens mee. Maar dit is bijna niet te delen met wie dan ook.Toch Suus wil ik je zeggen, wat ben je fantastisch. Het heeft mij wederom diep geraakt. Dikke knuffel voor jullie allemaal. Maar in het bijzonder voor jullie dappere lieve meisje.
Imke
Gepost op: 3 mei 2015Tjonge,ik heb even een traan gelaten en een brok in me keel. Wat een verdriet voor die kleine meid. En toch zo daper!De angst zal inderdaad blijven. Jullie staan positief in het leven maar toch is het heel zwaar. Het is jullie kleine meid die het allemaal moet onder gaan. Maar wel heel fijn dat jullie dat mooie goede bericht hebben gekregen. Ik wens jullie alle het goede toe
carlijn
Gepost op: 3 mei 2015Pffff mijn moederhart breekt bij t lezen van jullie stukje… Wat een ongelooflijk moeilijke strijd. Een tekening op je ziel die nooit meer weg zal gaan. Ik bid, hoop met jullie mee dat je de tekening later in alle mooie gele en vrolijke kleurtjes mag in kleuren. Sterkte met t herstel van jullie prachtige meisje…
Jolanda Dijkstra
Gepost op: 3 mei 2015Natuurlijk vliegt het jullie aan , het is niet niks en vreselijk moeilijk . De ene kant een goed bericht en de andere kant altijd weer die angst . Daar zijn ook geen richtlijnen voor . Laten we hopen dat Amerika de uitkomst is en dan in een rustiger vaarwater terecht komen , Voor jullie allemaal beter . Heel veel sterkte voor jullie allemaal
Lidwy Gerding
Gepost op: 3 mei 2015lieve fam. Boon
Bijnadagelijks volg ik jullie berichten, wat zijn jullie moedig en positief. Met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel heb ik alles zitten lezen. Ik weet niet of ik zo flink had kunnen zijn als jullie. Suus zoals jij alles kan opschrijven om iedereen op de hoogte te houden , maar ook een prachtig dagboek wordt voor later als Madelief groot is en je haar dit kan laten lezen, want daar gaan wij vanuit.
Lieve fam. Boon heel veel sterkte en kracht in deze o zo moeilijke dagen.
Margje
Gepost op: 3 mei 2015Lieve familie,
Het is een van de moeilijkste dingen die er zijn, leven met een kind met kanker… En ergens toch ook weer niet, want je doet het “gewoon”, je hebt immers geen andere keuze! Wij zijn inmiddels een jaar onderweg in de behandeling v ons dochtertje Madelief en wat mij betreft heeft de leukemie 1 positief effect en dat is dat het ons de kunst van het leven in het moment heeft bijgebracht. Wij zijn ons elke dag bewust van de liefde voor onze kinderen, we zien elkaar elke dag écht en we genieten intens van de kleinste dingen…. Hoe het voelt als haar kleine handje de mijne pakt, het heerlijke geluid vh geschaterlach als de kinderen samen gek doen, de verrukking op haar gezichtje als ze voor het eerst de zee ziet en het simpele “yesssss!” als ik zeg dat we vanavond frietjes eten. Bij al dit soort dingen denk ik steeds “Opslaan,opslaan,opslaan om nooit meer te vergeten!” Het is niet eerlijk dat kinderen kanker krijgen, het klopt v geen kanten, maar hopelijk lukt het jullie ook om te leven in en te genieten van het moment, hoe ongelooflijk moeilijk en confronterend dat soms ook is… Heel veel sterkte met de behandelingen van Madelief en hopelijk mogen jullie snel naar Amerika!
Karin
Gepost op: 3 mei 2015Het is oneerlijk en gemeen. De strijd die Madelief heeft, maar ook de onmacht waar jullie mee dealen.
Laat het een schrale troost zijn dat ik denk dat Madelief het niet beter had kunnen treffen dat ze in jullie gezin is geboren. Want hoewel we elkaar al een tijd niet gesproken hebben ben jij, Suus, voor mij altijd hét voorbeeld van een ‘moeder’ geweest. De reden dat ik meer dan 1 kind heb. En ik zou er ook dolgraag meer willen, maar de manier waarop jij je gezin ‘draait’, zou mij nooit lukken. Jullie zijn kanjers voor Madelief en voor de andere kinderen.
Ik hoop met jullie mee dat jullie aan het einde van die ongelooflijk spannende reis naar Amerika met z’n allen wél dolblij kunnen zijn. Dat Madelief met haar rugzak en beker op pad kan gaan om de rest van haar leven te ontdekken. Dat ze met haar broers en zus gaat rennen door het bos, dat jullie stukje bij beetje de angst om haar kunnen loslaten.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Kelly
Gepost op: 3 mei 2015goedenmorgen, persoonlijk kennen wij elkaar niet, maar ik ben op de hoogte geraakt van het rotverhaal van jullie schattige madelief, via nathaniel.
Alle reacties voor de mijne beschrijven al hoe logisch deze gevoelens van u als moeder lijken.
Ik kan alleen maar lezen en meekijken en het voelt alsof mn moeder hart breekt, uw moeder hart moet dit allemaal maar zien te dragen. Ik begrijp dat “je wel moet” maar toch… U moet het toch allemaal maar gewoon doen en volhouden.
Jeetje ik zou u graag, met alle respect, willen zeggen ondanks alle ongelooflijke en oneerlijke dingen die madelief ondergaat, wat een groot geluk het is voor haar, dat u haar mammie bent. Een mama die alles wil geven en ook geeft om haar lieve madelief te geven wat zij nodig heeft en verdiend. U koopt er niks voor en ook ik zou voor jullie met een vingerknip alles zo graag ongedaan maken, zodat die lieve kleine meid een gewoon en onbevangen gezond leventje zou leven.. Maar toch is het goed voor u om te horen (lezen) hoe geweldig ik u als moeder vind en met hoeveel bewondering ik naar jullie verhaal kijk…
Ik wens jullie en natuurlijk bovenal madelief alle liefde, rust, kracht, warmte en gezondheid die jullie nodig hebben en verdienen. Veel liefs Kelly smits
Suzanne
Gepost op: 3 mei 2015Heftig suus….met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhaal….vaakdenk ik aan jullie…heel veel sterkte! En al tgoedsin Amerika! Liefs Suz
Monique
Gepost op: 3 mei 2015Lieve Mark en Suzanne en kids
IK snap jullie gevoelheel erg
ik denk elke dag aan jullie dappere meid
zoals zei reageerd zo reageerde mijn zoon ook
en ik weet het is heel erg moeilijk maar onthou 1 ding jullie doen het heel erg goed.jullie prinsesje weet bij wie ze terecht kan en opwi ze kan vertrouwen en op wie ze kan bouwen hoe klein ze ook is dat besef heeft ze heel erg goed ze weet dat papa en mama er altijd voor haar zullen zijn.
jullie zijn toppertjes
liefs monique
pauline
Gepost op: 3 mei 2015Lieve Susanne en Mark, ik begrijp jullie wel en ik huil als ik je update lees Susanne , Madelief zo boos en terecht , zo oneerlijk , zo gemeen wat ze moet doorstaan. Wil je van je afschrijven , schrijf mijn PB maar helemaal vol……schrijf het van je af , al is het 100 x per dag. Lieve papa en mama , lieve Madelief , broers en zus heel , heel veel sterkte en Madelief is gezegend met fantastische ouders , Chapeau xxx dikke kus, liefs Pauline xxx
Trijnie
Gepost op: 3 mei 2015Och lieve ouders van Madelief, als ik dit zo lees, dan wil ik eerst zeggen dat ik in dit bericht op maak hoe sterk Madelief is, ze huilt is heel boos maar wil vechten, dat kan ik aan alles merken en dat zijn jullie ook diep van binnen heel boos en verdrietig en dit alles niet te veel aan Madelief laten merken!!!
Graag wil ik jullie en de kinderen heel veel sterkte toewensen en hoop dat jullie snel naar Amerika kunnen, wie weet komen jullie met hele goede berichten terug!!
Heel veel liefs XXXXXXX
Verony
Gepost op: 3 mei 2015Zoveel kunnen we zeggen en zo weinig voor jullie doen. Jullie weten dat we er voor jullie zijn.
In gedachte zo vaak bij Madelief en de rest van het gezin. Alles wat mogelijk is doen jullie voor Madelief en bovendien geven jullie zoveel aan de rest van de kinderen.
Ik ben trots op het doorzettingsvermogen van jou Suus en Mark.
Laten we hopen op een goede afloop door de therapie in Amerika.
Liefs,xxx
Tiny
Gepost op: 3 mei 2015Lieve lieve ouders,broers en zus van Madelief ik zou jullie zoveel willen zeggen en meegeven maar ik kan geen woorden vinden,ik wil jullie allemaal heeeeeel veel kracht en wijsheid wensen en maar hopen dat Madelief goed thuiskomt uit Amerika.
Marloes
Gepost op: 5 mei 2015Beste familie van Madelief, ik sluit me aan bij de vorige reactie…
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar toch wil ik jullie laten weten dat ik aan jullie denk en geregeld de website bezoek om te lezen hoe het gaat met Madelief. Ik wens jullie en Madelief heel veel geluk en kracht, en hoop dat jullie snel af kunnen reizen naar Amerika! Ondertussen blijf ik jullie ‘volgen’ en de stichting steunen. Veel sterkte!!
Karrin
Gepost op: 6 mei 2015Door een kaartje te sturen heb ik Madelief leren kennen,zo een klein schattig meiske,en ik blijf aan haar denken,en jullie geweldige gezin ook al ken ik jullie niet persoonlijk,en het moet gewoon ook goed komen,zeker als jullie naar Amerika gaan,dat Madelief van haar zware “rugzakje” wordt verlost respect voor jullie, en heel veel sterkte!!!
Marjan van der Linde
Gepost op: 15 mei 2015Lieve mensen,
Wat gaan jullie door een ongelooflijk heftige periode van jullie leven! Wij weten (helaas) echt waar jullie doorheen gaan. Wij bidden jullie Gods kracht en nabijheid toe en blijven jullie volgen via de site.
Veel liefs, Marjan
Eleni
Gepost op: 15 mei 2015Wat goed mensen!!! Op naar positiviteit!!!
Dikke positieve knuffel
Corine Kramer
Gepost op: 15 mei 2015Lieve ouders,
We leven ontzettend met jullie mee en ook hier wordt regelmatig een traantje weggepinkt. Uit alle verhalen blijkt wel hoeveel jullie van jullie kinderen houden. Help elkaar, huil als je moet huilen en houdt elkaar stevig vast. Het lucht soms op en geeft het gevoel dat je er samen voor gaat. Wij wensen jullie allemaal heel veel sterkte.
Anouk
Gepost op: 18 mei 2015Zoveel positiviteit en vechtlust naast de angst en het verdriet, jullie zijn kanjers! Zet ‘m op en hou vol. Ik ga gauw doneren voor jullie belangrijke doel. Liefs