Het is nooit helemaal weg

Het is herfstvakantie! Alweer de derde keer dat je herfstvakantie hebt. Gek misschien dat ik dat nog steeds bijzonder vind. Deze herfstvakantie is ook voor mij voor het eerst in bijna vier jaar dat ik officieel verlof heb moeten aanvragen aangezien ook ik weer op school zit. En dat vind je maar wat stoer. ‘Juf vandaag zit iedereen op school. Papa op de brandweerschool, mama op de babyschool, Yannick en Yoran op de soldatenschool en Jelle Pepijn en Roosmarijn in Wieringerwerf en ik bij jou!’

Meisje wat wordt je groot! Je kunt al flink wat woordjes lezen en rekenen. Je geniet enorm van groep 3. Je wilt graag dingen perfect doen en dat is soms lastig als je alles nog moet leren.
De effecten van de chemo zijn nu duidelijker dan ooit. Je hebt moeite met de letters schrijven en het helpt hier niet mee dat je linkshandig bent.

Ook heb je moeite om je te concentreren, als ik ’s avonds nog even met je ga lezen ben je vaak na drie woordjes alweer afgeleid. En toch, je doe je het allemaal heel erg graag.

‘Mam?, zullen we straks naar de ‘boekendietheek’ om een boek uit te kiezen? Dan neem ik die mee naar opa en oma om te laten zien hoe goed ik al kan lezen!’

Zo gezegd, zo gedaan! Je hebt oma zonder hulp nog even een (gesproken) Whatsapp bericht gestuurd met de mededeling dat jij en Roosmarijn niet één, niet twee, maar drie nachtjes bleven slapen. Ik had de ‘eer’ om jullie te mogen brengen. Roosmarijn vindt het altijd erg gezellig als ik nog even blijf, een kopje thee drink en we samen met oma even gaan winkelen in Bolsward.
Jij daarintegen hebt tegenwoordig het liefst dat ik je afzet en gelijk ga.
Ik had je uitgelegd dat ik opa en oma ook al een tijdje niet gezien had en dat ik ze dan een beetje mis. Toen was het goed dat we even ons standaard ritueel mochten doen, maar toen ik na ons rondje Bolsward weer mee naar binnen ging en oma vroeg of ik nog een kopje thee wilde zei je; ‘Doe er maar een klein beetje thee in hoor oma’ oftewel tijd om te gaan mam!

De tijd dat je ziek was lijkt zolang geleden. En toch, het is nooit helemaal weg. Er zijn zo vaak nog momenten dat ik ermee geconfronteerd wordt. Op school tijdens de opleiding tot kraamverzorgende die ik doe staan ziekenhuisbedden in het praktijklokaal en laatst moest ik daar even op liggen. Mijn gedachten gaan dan alle kanten op, en ik moet mezelf echt vermannen om op te blijven letten, want wat hebben we samen een hoop meegemaakt in zo’n ziekenhuisbed. Of tijdens de lessen waarin borstvoeding centraal staat of lessen die gaan over kinderziektes, maar ook de gelukkige momenten die beschreven worden dat er een gezond kindje geboren is.

Wij hebben twee jaar gedacht dat je kerngezond was en één scan verpulverde die vaste ‘basiszekerheid’ die iedereen denkt te hebben en zo nodig heeft, voor altijd.

‘Madelief heeft neuroblastoom kanker’
met een paar weken later dat zwart-wit beeld op de computer waarin je van top tot teen onder de kanker zat. Dat is traumatisch. En het zal me nooit meer loslaten merk ik steeds vaker.

Helaas bereiken de berichten dat mensen om ons heen kanker krijgen ons, net als ieder ander nog steeds. We wensen de mensen die hiermee te maken hebben alle kracht om hiermee om te gaan. Kanker is verschrikkelijk oneerlijk en kijkt niet naar leeftijd en of iemand nodig is bij zijn of haar gezin. Het is een gemene willekeur waar je niet of nauwelijks zelf invloed op hebt en het lijkt wel of het enige is wat je kunt doen, proberen positief te blijven, de behandelingen te ondergaan en hopen dat je uiteindelijk jezelf een survivor mag noemen.

Deze week is het de sterfdag van drie stoere jongetjes. Elk uniek op hun eigen wijze. Twee van die jongens hebben wij ontmoet tijdens de opnames in het Prinses Máxima centrum. Wat worden ze alledrie gemist door hun ouders en iedereen die ze lief heeft.
En dat gaat heel ver door. Als je als kind geboren wordt in een gezin waar een ouder broertje of zusje kanker heeft of zelfs overleden is voor je misschien zelf geboren bent, heeft dat een belangrijke plek binnen het gezin en vormt het jou ook.
Als je als oudere broer of zus je broertje of zusje verliest draag je dat verdriet voor altijd bij je.

Maar als je broertje of zusje door het oog van de naald gekropen is vormt dat je ook. Alleen zijn de reacties om je heen anders. Je hebt geluk gehad, vinden mensen dan (hoeveel geluk heb je als je kleine zusje kanker krijgt?) en je kunt na een moeilijke periode weer verder met je leven.

Toch is de afgelopen weken gebleken dat dit niet altijd zo werkt. Ik kan niet al te veel in detail treden omdat ik hoop dat het nog een andere wending gaat krijgen. Maar op dit moment is een van onze kinderen zijn toekomstdroom uit elkaar aan het spatten omdat zijn zusje kanker gehad heeft. En dat is zo frustrerend en verdrietig. Het voelt alsof hij dubbel gestraft wordt.

En dat maakt dat kanker, zij het steeds vaker meer op de achtergrond, toch nog altijd een grote rol speelt in ons leven.

Maar gelukkig ook met hele mooie momenten.
Toen jij ziek was hebben de leerlingen van de groep 3 klas destijds een musical opgevoerd ‘ juf is ziek’. Juf haar amandelen moeten eruit. ( ‘pfff mam, dan ben je toch niet echt ziek haha’)
Juf Lida en juf Nellie hebben toen al gezegd dat als jij in groep 3 zou komen, ze de musical niet voor jou maar met jou gingen opvoeren. Dat gaat nu over drie weken gebeuren!

Het zijn deze kleine ( alhoewel…ik vind ze stiekem best groot) gelukmomenenten die maken dat ondanks dat er nog steeds moeilijke momenten zijn, we weer volop van het leven genieten.

En dat is maar goed ook, want dat verdien jij…