Rode hakjes

Op je knalrode hakjes met witte stippen die je gekregen hebt van onze lieve buren die naar spanje geweest zijn loop je door de gangen van het ziekenhuis. Je tule rokje beweegt mooi met elke beweging mee. Ik kan het niet helpen om elke keer weer verliefd op je te worden als je zo naast me loopt.

Dit keer was het een controle afspraak bij de kno-arts. Niks spannends maar toch roept het allerlei emoties op.
Ook in Hoorn liggen veel herinneringen.

Terwijl jij aan het spelen bent in de wachtruimte van de poli, pak ik mijn mobiel. Een berichtje van een lotgenootouder. Ze had de dames van de stamcelaffarese gesproken en die zagen je staan op de voorkant van het tijdschrift voor kinderkanker. Ze waren zo blij dat het goed met je gaat. Wat lief! Ik reageer terug en vertel haar eerlijk dat ik heel veel hen denk maar geen woorden weet om ze te steunen. Hun zoon knokt voor de tweede keer tegen neuroblastoom.

Jij kletst ondertussen vrolijk over van alles en nog wat. Vraagt voor de zoveelste keer waar jij lag in dit ziekenhuis en zoekt bevestiging bij mij. ‘Mam, ik hoef toch nooit meer hier te slapen? Want ik ben beter! Toch?’

Ondertussen lees ik berichten van andere lotgenootouders. De een in angst voor uitslagen die komen, de ander intens verdrietig omdat er allemaal mooie dingen gebeuren en hun jongste kind die niet meer meemaakt. Weer een ander in spanning vanwege de kwakkelende gezondheid van hun kind.

‘Madelief Boon’

We zijn aan de beurt. Even los weken van de emoties die ik voel en over tot de orde van de dag.
‘Heeft ze wel vaker een gehoortest gehad?’
Ik wil vertellen dat je vanwege de chemo inderdaad al een paar keer een test gehad hebt. Toch doe ik het niet. Je zit hier nu voor het eventuele vocht achter je trommelvliezen.

Nadat de test geweest is gaan we naar de arts. Alles ziet er goed uit. Iets gehoorverlies maar niet zoveel dat je daar hulpmiddelen voor nodig hebt. Fijn!

Na een afspraak met de arts wandelen we samen het ziekenhuis weer uit.

In de auto vertel je dat je als je later groot bent je op het podium wil gaan dansen. Goed idee Madelief dat past bij je. Ik word je grootste fan!

Onderweg stoppen we nog even bij een kledingzaak om een mooi jurkje voor je uit te zoeken. Je broers hebben hun diploma-uitreiking.
Geweldig wat zijn we trots op Yannick en Yoran! Ondanks alles wat ze meegemaakt hebben en het feit dat ze 7 maanden school gemist hebben hebben ze toch maar mooi hun diploma gehaald.

Thuis ruim ik de spullen op die elke dag verzamelt worden door ons allemaal en zie het tijdschrift Attent weer ligging.

De foto op de voorpagina is prachtig. De vrolijke kleuren van de kanjerketting maken het een opgewekte speelse foto. Toch kan ik het niet helpen om elke keer als ik dat blad zie een vreemd gevoel te krijgen.
Mijn kind op de cover van een blad voor kinderkanker.
Mijn kind wat nu door het leven gaat als een normale kleuter waar niemand iets aan ziet. Die nog steeds schoon mag zijn en jeetje wat zijn we daar dankbaar en dolblij mee maar dat neemt de angst nog niet weg.

Je zult toch altijd mijn zorgenkindje blijven…