Valentijnsdag

‘Mama, wat is Valentijnsdag eigenlijk?’
Ik leg je uit dat je op Valentijnsdag je (geheime) liefde een kaart kunt sturen of hem of haar op een andere manier kunt laten weten dat je van diegene houdt.
‘ Oh, dan stuur ik papa een kaart! Doe jij dat nu dan niet meer mama?’
Want als je gaat scheiden hou je toch niet meer van iemand?’
Slik. Behoorlijk confronterend zijn deze vragen. Ik vertel je dat ik nog steeds heel veel van papa hou en van jou en broers en zus maar dat ik inderdaad geen kaart ga sturen naar papa.

Het is een verdrietige stap die we gaan maken. Scheiden, uit elkaar, niet meer als gezin samen. Het gezin waar we de afgelopen jaren zo hard samen mee en voor geknokt hebben…
Het is niet gelukt.

Wat had ik je ‘ons samen’ gegund. Wat had ik het je broers en zus gegund. Papa en mezelf. Maar ja…

Jij hebt er volgens mij alle vertrouwen dat hoe we het ook gaan regelen, het voor jou wel goedkomt.
Jij doet gewoon je ding zoals alleen jij dat kan.

Opgewekt doe je ’s ochtends je ogen open. Kletst aan een stuk door in de lucht tegen de denkbeeldige vlogcamera alsof je Fara Bellinga zelf bent. Je vertelt welke kleren je aantrekt, met wie je gaat spelen, wat je op school gaat doen. Daarna eet je té rustig je brood, trek je té langzaam je kleding aan en dus moeten we zo ongeveer elke ochtend haasten voor school.
En hoewel er soms echt dagen zijn dat we op je mopperen ’s ochtends, moeten papa en mama meestal stiekem vreselijk hard om je lachen. Je bent echt zó grappig.

Over precies een maand is het weer tijd voor onderzoeken. Je bent als de onderzoeken goed zijn drie jaar schoon. Over de helft!
‘Plotseling’ alsof het niet al vier jaar geleden is sinds de diagnose.
Alsof de 15 lange maanden van behandeling voorbij gevlogen zijn destijds.
Gelukkig was daar in maart 2016 die laatste scan uitslag in Amerika. En mochten we officieel zeggen dat je schoon bent. En die scan is nu ‘ineens’ al drie jaar geleden. Nog twee jaar en hopelijk ben je dan ‘eindelijk’ genezen in plaats van schoon.

In moeilijkere tijden merk ik dat het voor mij voelt alsof ik geen grip meer hebt op tijd, gevoel, gedrag of situaties. Ik vlucht compleet weg in mezelf en mijn gevoelswereld op dat moment.
Dat is lastig voor mezelf en waarschijnlijk ook voor de mensen om mij heen. Een gevoelsmens zijn is vaak heel mooi maar soms zou ik liever wat verstandiger en wat minder impulsief willen zijn.
Ik hoop dat jij daarvan een beetje van je vader meegekregen hebt.

Het doel van papa en mama is voor nu om alles zo goed mogelijk te regelen.
Want hoewel de stap heel verdrietig is voor ons beiden, voor ons allemaal, het is goed zo. Jij, je grote broers en zus staan nu voorop.
Wat de toekomst ons zal brengen weten we niet maar ook daar zijn we inmiddels wel aan gewend geraakt.
Ver vooruitkijken was de laatste tijd toch al niet meer ons ding;)

Gelukkig blijven we nog steeds genieten van alle mooie momenten. Je hebt van de week je eerste echte rapport gekregen! Wat was je trots en wij op jou.
De lesstof op school is best moeilijk voor je, maar je gaat goed vooruit en daar zijn we heel blij mee.
Hopelijk mag je ook snel op voor je B-diploma. Je kunt namelijk niet wachten tot je mag afzwemmen.
En wat kijk je uit naar beter weer! ‘Mama hoeveel nachtjes nog tot het zomer is?’ of ‘Mama, wij houden van de zon hè? Dan hoeven we alleen een shirt en een korte broek aan te trekken en hup..klaar! Lekker makkelijk toch?’

Dat is zo mama is net als jij dol op de zon. De zon staat voor mij symbool voor liefde, warmte en geluk. En wie houdt daar nou niet van?
Maar ik ben vóóral dol op jou, mijn kleine eigenwijze zonnetje en zolang jij maar blijft schijnen kan ik de wereld aan!