Wonder

Zojuist heb ik je naar school gebracht. Je was apetrots want je had je nieuwe winterjas aan. Een donkerblauwe met hartjes. En trots liet je hem zien aan juf.

Het blijft nog steeds een wonder voor mij dat je een maat groter groeien mag. Dat je de kans krijgt om uit je kleertjes te groeien. Elke dag ben ik daar dankbaar voor. Elke ochtend kam ik je haren en flitst ongewild weer het verdriet door me heen wat ik voelde toen ik je staartjes afknipte omdat het begon uit te vallen.

Het blijft ook nog steeds zo’n groot wonder dat je net als alle kinderen naar school gaat, dat je bij vriendinnetjes gaat spelen. Gisteravond schreef je voor het eerst je naam. Wel met behulp van een voorbeeld van mama, maar je kan het!  Je wilt leren lezen. Sinds je het exemplaar van het boek dat ik geschreven heb, in je handen heb gehad ben je geïnteresseerd geraakt in de letters. Wat staat hier mam? Oh dit weet ik hier staat toch papa Mark en daar staat Madelief!

Afgelopen week bij de zwemles stond je naast een ander kindje aan de rand van het zwembad te wachten op jouw beurt om in het water te springen. ‘Hè, jij bent toch Madelief? Jij was ziek. Dat weet ik van je neef, want die zit in mijn klas en die vertelde dat aan mij.’

Je vertelde het terwijl je achterop de fiets zat op de terugweg naar huis. ‘Oh jee’ vroeg ik ‘ werd je daar verdrietig van. ‘Nee hoor mam, ik zei gewoon,  ja dat klopt maar het geeft niet dat ik ziek was en weet je mijn moeder heeft een boek geschreven.  En ik kan al bijna lezen wat er in staat, want ik ben al groot!’ Direct daarna vroeg je wat we gingen eten. Oftewel einde onderwerp 😉

Ik vind het zo knap dat jij zo kunt schakelen. Afgelopen week waren we weer eens naar de KNO-arts. Daar werd besloten dat er voor de derde keer buisjes geplaatst gaan worden. Weer vroeg ik of je dat erg vond. En weer zei je: ‘Nee hoor mam, maakt niks uit. Ik vind een operatie niet zo erg.’

Ook ik vind deze ingreep niet erg maar steeds denk ik terug aan die ene keer dat er bij je broer Yoran buisjes geplaatst werden. Ik durfde niet mee de OK in. Het leek me allemaal zo eng. Had er echt een slapeloze nacht van gehad. Yoran werd overladen met kaartjes en we kochten zelf ook een kadootje en nu? We rijden samen heen, na de ingreep rijden we samen terug en dat is het. ‘Klare Kees!’  zoals je zelf de uitspraak klaar is Kees uitspreekt.

Een paar dagen na de plaatsing van de buisjes komt mama’s boek uit. Vanaf 19 november is het verkrijgbaar en wordt op een heel speciale manier de verkoop gestart in Deen Medemblik. Als alle details bekend zijn zal ik dat natuurlijk verder bekend maken. Het zal ook in verschillende winkels komen te liggen ( o.a Stumpel Medemblik, the read shop in Wognum, verschillende primera filialen en in de winkel (slagerij Neidhofer) van tante Elisa in Den Oever.  Ook is het te bestellen via de facebookpagina en website. En toen ik een paar dagen terug ‘Lieve Madelief’ intypte op Google zag ik dat het zelfs al te reserveren is bij de Bruna.

Mama vind het allemaal heel erg spannend. En soms heb ik er slapeloze nachten van. Maar ik hoop dat ik door het delen van jouw verhaal mensen kan helpen. Het was voor mij heel therapeutisch om alles her te beleven en op papier te zetten. En ik hoop dat het voor jou in de toekomst een document is dat je helpt als je een moeilijk moment hebt door alles wat je in je jonge leventje meegemaakt heb.

Maar bovenal hoop ik dat je de kans, het wonder mag meemaken om ‘later’ te beleven…